نتایج عمل باکلینگ اسکلرا با و بدون استفاده از رتینوپکسی در جداشدگی رگماتوژن شبکیه

چکیده هدف: تعیین نتایج آناتومیک عمل باکلینگ اسکلرا با یا بدون انجام رتینوپکسی برای درمان جداشدگی رگماتوژن شبکیه، در مراجعان به بیمارستان خلیلی شیراز طی سال‌های 81-1379. روش پژوهش: تحقیق به روش مطالعه مجموعه موارد مداخله‌ای (interventional case series) انجام شد. سن، جنس، میزان نزدیک‌بینی، وضعیت عدسی، سوراخ‌های شبکیه (تعداد، اندازه و محل) و میزان ویترورتینوپاتی پرولیفراتیو (PVR) و نوع عمل باکل (سگمنتال و یا محیطی) با تزریق گاز و تخلیه مایع زیر شبکیه در دو گروه با و بدون کرایوتراپی، مورد بررسی قرار گرفتند. نتیجه آناتومیک عمل باکلینگ اسکلرا، به تفکیک نوع، با و بدون استفاه از رتینوپکسی در بیمارانی که حداقل 10 ماه پی‌گیری داشتند، مشخص گردید و مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته‌ها: طی مدت مورد بررسی، 55 بیمار واجد شرایط، تحت جراحی قرار گرفته بودند. از 22 بیماری که بدون رتینوپکسی عمل شدند، 19 مورد (86 درصد) چسبندگی کامل و یک مورد چسبندگی ناکامل شبکیه را در دوره پی‌گیری به مدت 5/3±17 ماه نشان دادند. در یک بیمار پس از 2 هفته، به علت وجود سوراخ خارج از باکل و در یک بیمار نیز به علت PVR، عمل موفقیت‌آمیز نبود. میزان موفقیت آناتومیک عمل در این گروه معادل 9/90 درصد بود. از 33 بیمار دیگر که کرایوپکسی شده بودند، 26 مورد (8/78 درصد) چسبندگی کامل و 2 مورد چسبندگی ناکامل در مدت پی‌گیری 5/4±21 ماه نشان دادند. در 3 مورد، عمل از ابتدا با شکست مواجه شد و در 2 مورد جداشدگی مجدد به علت PVR رخ داد. میزان موفقیت آناتومیک عمل در این گروه معادل 8/84 درصد بود. با توجه به این نتایج، دو روش دارای موفقیت آناتومیک مشابه بودند (8/0 P<). نتیجه‌گیری: در باکلینگ دایم اسکلرا، استفاده توام از کرایوپکسی، احتمال موفقیت آناتومیک عمل را افزایش نمی‌دهد. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1383؛ سال 10، شماره 1: 69-64.